Soto ayam van Arnoud Holsboer

Arnoud Holsboer. Al veertig jaar singer in the band (The Embers) en eigenaar van een winkel in gitaren en toebehoren (Sound Plaza). Opgegroeid in Suriname, maar van loepzuivere Indische komaf. Lievelingsgerecht: Soto ayam, Indische kippensoep. ‘Wat kan ik zeggen? Ik ben een Indische jongen, dit kan ik al-tijd eten.’

Het verhaal van zijn afkomst leest als een trein. Grootvader Adolf Hendrik (‘met die naam kun je ook niet meer aankomen’) is KNIL-militair, belastinginner en ad-hoc rechter van Euraziatische komaf, oma een blend van Frans, Chinees, Portugees en Indonesisch. Vader Jan Cornelis wordt geboren in Bandoeng. In 1949 moet het gezin halsoverkop de wijk nemen naar Nederland en raakt men alles kwijt. Grootvader neemt weer dienst – nu in de reguliere Nederlandse krijgsmacht. Ook zijn zoon, Arnouds vader, wordt militair en trouwt een volbloed Haagse die met hulp van allerlei tantes wordt bijgeschoold in de Indische keuken. Aardappelen-vlees-en groente, daar moet men in de familie niets van hebben.

De culinair-culturele opvoeding van Arnoud krijgt nog een extra laag als zijn vader wordt benoemd tot de adjudant van Johan Ferrier, de laatste gouverneur van Suriname en de eerste president van de Republiek Suriname. ‘Mijn vader wilde het avontuur tegemoet, ambieerde een koloniale baan. We kwamen daar toen ik vijf was en vertrokken toen ik tien was, twee dagen na de onafhankelijkheid – ik heb echt het allerlaatste staartje kolonialisme meegemaakt. We woonden daar prachtig, ik was mijn vader heel dankbaar. Stel je voor: ik kwam uit Harderwijk! En dan naar Suriname – we keken onze ogen uit!’

Avontuur volop was er ook bij rockband The Embers, genoemd naar een Haagse Indo-gang in de jaren ’50. ‘In het begin waren we alleen met Indische jongens’, vertelt Arnoud over het gezelschap waarin hij inmiddels veertig jaar als lead-guitar en zanger speelt. Ze zagen de wereld, bijvoorbeeld de onvergetelijke tour in Afghanistan, waar ze tien dagen optraden voor de troepen in Uruzgan. De band speelt stevige dansmuziek en trad op met Nederlandse topbands als BLØF en De Dijk. En zodra Corona is opgerot, gaan ze daar weer vrolijk mee verder.

En als het virus dan toch is verdreven, herneemt zich hopelijk ook vlug de loop naar gitaar en -toebehorenwinkel Sound Plaza in Amsterdam, het eigendom, nee heiligdom van Arnoud Holsboer. Hij voelt zich daar naar eigen zeggen ‘een verslaafde met zijn eigen methadonbus’, heel prettig dus. De zaak heeft de coronacrisis nipt overleefd, mede dankzij de financiële injectie die Marjolein, mevrouw Holsboer, moeder van zijn twee dochters en degene met de vaste goede baan, aan de oorlogskas heeft geleverd. Arnoud is geen man die het erg vindt dat zijn vrouw de grootverdiener is: ‘Wat een vent kan, kan een vrouw ook. En beter.’ Zegt hij altijd maar. Maar hij kan toevallig Indisch koken en is in huize Holsboer verantwoordelijk voor de exotische keuken, meestal in het weekend of als er mensen komen. En dan is zijn ‘soto ayam van oom Arnoud’ favoriet. Wel met zelfgemaakte boemboe, ‘niets uit een zakje, rot op!’