De crèmetaart van Doortje Deckers

Vandaag, 21 januari, is de geboortedag van Dora Deckers – Brunenberg. Doortje. Geboren in 1936, overleden in 2016. Ze was een huisvrouw zoals zovelen en leefde om te zorgen, dat was een zinvolle invulling van haar bestaan. Op het bidprentje ter nagedachtenis van Doortje prijkt het recept van haar crèmetaart die zij honderden keren in haar leven heeft gebakken. Vandaag eren wij Doortje en alle andere Doortjes voor haar en na haar met het recept voor haar lievelingsgerecht.

Tot begin jaren zestig was het een uitgemaakte zaak: de werkende vrouw die haar baas vertelde dat ze in verwachting was, werd in één adem gefeliciteerd én ontslagen. Als huisvrouw had ze voortaan een onbetaalde full time job. Ze had vele monden te voeden in haar – hopelijk – kroostrijke gezin. Zonder koelkast of vrieskist, wasmachine of stofzuiger, laat staan een wasdroger, vaatwasser of magnetron. Werk te over.

Doortje (Dora) Brunenberg, geboren in Stamproy in 1936, werd huisvrouw toen ze in 1960 trouwde met Wim Deckers. Daarmee kwam er een eind aan de dagelijkse fietstochten naar Sittard, dertig kilometer heen en weer terug, waar ze leerde en werkte als gezinsverzorgster. Maar haar collegaatjes uit die tijd bleven vriendinnen voor het leven.

Ze werkten en leefden achter de coulissen, maar zonder hen ging het doek niet open.

Na de geboorte van zoon Henk kregen Doortje en Wim een dochter, Gerrie, en daarna nog twee zonen, Peter en Mark. Doortje was zelf de oudste van negen kinderen, Wim kwam uit een gezin met acht kinderen. Met zoveel familie en schoonfamilie, de aanhang en de groeiende kinderschaar, was elke verjaardag een volksfeest. Dan moest er natuurlijk lekkers op tafel, tijd om te bakken.

Doortje bakte als geen ander. Ze ging ’s ochtends bijtijds aan de slag en aan het eind van de dag stonden er soms wel vijftien verschillende vlaaien te pronken. Kersen en abrikoos natuurlijk, rastervlaaien. En dichte vlaaien: altijd een rijstevlaai met slagroom en vlokken. En pudding-kruimelen. Appel, niet te vergeten. Maar haar pronkstuk was de taart. Die had verder geen naam. Op het bidprentje dat de kinderen lieten drukken toen Doortje in 2016 overleed, heet hij eenvoudig ‘taart van oma.’ Dat recept op dat bidprentje is een ontroerend eerbetoon aan een vrouw die leefde om te zorgen. Een huisvrouw, zoals zovelen. Ze werkten en leefden achter de coulissen, maar zonder hen ging het doek niet open.

Zoon Peter en zijn vrouw Sonja waren zestien toen ze verkering kregen. Die taart was er toen al. Peter kan zich geen leven vóór die taart herinneren. Wie jarig was, kreeg die taart van Doortje cadeau. Behalve Sonja, die bakte hem zelf immers net zo goed. En ze bakt hem nog steeds.
Hoe Doortje ooit aan het recept is geraakt, weet niemand. Twee zwagers waren bakker, maar die hielden hun recepten strikt geheim. Boter met poedersuiker, dat was en is het gebruikelijke recept. Maar Doortje maakte haar crème met pudding en dat maakt deze taart zo lekker.

In 2009, één jaar voor hun gouden bruiloft, overleed Wim. Doortje bleek inmiddels dementerend. Onder protest wilde ze – één dagje hoor – wel een keer naar de zorgboerderij. En vervolgens sloeg ze geen dag meer over. Niet dat ze zelf zorg nodig had natuurlijk, ze wilde daar voor de oudjes zorgen en koken. Ze presenteerde het als vrijwilligerswerk. Elke dag bracht Doortje tien eieren mee van de zorgboerderij want dat had volgens haar iemand van de familie of in de buurt gevraagd die ging bakken of wafels zou gaan maken.

Hoe vergeetachtig Doortje ook werd, het recept voor haar taart kende ze nog steeds uit het hoofd. Haar dood volgde op een ziekbed van één dag. Een hartstilstand na een longontsteking. Een dood waarvoor menigeen zou tekenen en een leven welbesteed.